Sylva Hanuise, Sculpteur, Grand-Halleux, Belgique

Tijdens het beeldhouwen, doe ik iets wat van levensbelang voor me is. Dit vult een essentiële behoefte. Misschien is dit een manier om mijn eenzaamheid te aanvaarden, mijn ‘uniek zijn’ en vandaaruit haar vervolgens te delen ? Is het dit, de kunst ? Het werk van een wezen om haar eenzaamheid te aanvaarden en haar daarna te delen ?

Ik ben altijd verbaasd om te zien dat de meeste van mijn sculpturen door knopen gaan. Ik wil zeggen dat ik kleine bewegingen beeldhouw die enorm veel tijd vergen, waarop ik al mijn aandacht focus en uiteindelijk ontdek ik dat ze nergens toe dienen in het stuk, dat alles beter functioneert zonder hen en ik haal ze weg ; en op dezelfde tijd, als ik ze niet had gemaakt, was er iets niet geweest.

Er zijn bewegingen die niet kunnen wachten. Als ze er zijn is hun aanwezigheid zodanig dat ze mijn hele lichaam zijn. Ze zijn zoals een bevalling, niets kan ze uitstellen. De kracht is er. Geïntegreerd in mijn lichaam, geïncorporeerd. Het is een geboorte. Ik kan haar weigeren maar wat is de zin van deze weigering. Hij gaat tegen het leven in, mijn leven, mijn emotie. Nooit weiger ik, het is een voorrecht dat ik me heb toegekend door te beeldhouwen. Ik bewerk de steen niet maar zij werkt in me, zij laat me niet met rust.

Terug naar pagina Geschreven Teksten